FEEST


Als het feest is in Kameroen, dan staat de stad op zijn kop.
La fête de la jeunesse, op 11 februari, was zo’n dag. Alle kinderen van alle scholen paradeerden in een defilé door de straten van de stad. Iedereen zag er op zijn paasbest uit (haar netjes getooid, het schooluniform hersteld en gewassen, leerkrachten in maat-en mantelpakjes).
De kinderen liepen door een haag van mensen, apetrots, met militaire pas. Ondertussen zongen ze schoolliedjes. Alle scholen waren vertegenwoordigd.
In de namiddag gingen we met de collega’s van Anke (leerkrachten) op café in Bafia. Iedereen had goed gedronken, dus sfeer verzekerd. Kameroenezen zijn al familiair, maar als ze gedronken hebben worden ze dat nog meer. Na verloop van tijd moesten we zelfs dansen. Neen, we konden er écht niet onderuit. Een kort en bescheiden danspasje leek me voldoende om mee te beginnen. De Afrikanen maar lachen natuurlijk (terecht). Maar amai die kunnen dansen!
Diezelfde avond gingen Anke en ik eten bij Yovan en Dodo. Yovan is een Franse jongen die hier van januari tot juli is, en die hier ook in Bafia woont. Hij werkt hier als ingenieur bij een waterbedrijf, opgericht door een Française. Het is echt boeiend wat hij hier doet. Hij woont samen met Dodo, een Kameroenees die als chauffeur werkt bij datzelfde bedrijf.
Dodo had gekookt (vis in een pistachesaus, maniok, bananen, een soort aardappel, ananas en beignets als dessert), hééééérlijk. We hadden wel wat moeten forceren bij de zusters om nog buiten te mogen ‘na den donker’, maar blij dat dat gelukt was! Het was heel gezellig!
Tegen half tien besloten we al terug te keren, het was tenslotte de eerste keer dat we ’s avonds buiten mochten en we willen dat nog doen, dus …
We spraken af met Yovan en Dodo om de zaterdagen samen door te brengen, ze kennen de streek goed en kennen de mooie plekjes. Deze avond is voor herhaling vatbaar!


HET DAGELIJKSE LEVEN

Het ritme hier is erg anders dan in Europa. De zusters vinden dat wij véél werken, veeleisend voor onszelf zijn en snel resultaat willen zien, terwijl wij vinden dat wij eigenlijk niet zo heel veel doen. In de voormiddag werk ik au village met de kleuters, Anke op de school.
Onze taken in de namiddag beginnen meestal maar rond 16u, dus altijd lange pauzes die voorbij kruipen. De namiddagactiviteiten eindigen rond 18u en dan is de dag voor ons praktisch voorbij. We eten om 19u40, daarna bereiden we voor voor de volgende dagen, lezen een beetje, luisteren muziek, babbelen, …
Ik ben blij dat Anke en ik ondernemers zijn, dus we trekken veel naar Bafia om iets te drinken. Zo ontmoeten we mensen en zitten we niet de hele tijd tussen de vier muren van onze kamer. Ik merk dat ik anders zot word en begin te piekeren.
We zijn al enkele keren bij Achilles thuis geweest. Achilles is de zoon van mama Justine, een vrouw die catecheseles geeft en dus bekend is bij de zusters (we hebben hun goedkeuring dus snel gekregen). We eten dan een ananas, agricots en brood, worden voorgesteld en begroet door de hele familie (buren, zussen, broers, grootouders, neven, zonen en dochters van broers en zussen, enz.), babbelen honderduit over de gelijkenissen, verschillen, bezigheden, gewoonten van bij ons en hier… Daar geniet ik enorm veel van! Zo gastvrij onthaald worden doet echt deugd. De tijd vliegt dan voorbij. Het is echt leuk als we in Bafia rondlopen en bekenden tegenkomen waar we dan iets mee gaan drinken (de directeur van Ankes school – die me zei dat ik meer dan geschikt was voor zijn zoon-, enkele jongeren die we kennen van de zondagmiddagactiviteiten, onze nachtwaker, …). Dat zorgt voor ambiance en zo voel ik echt dat ik HIER ben… Dan geniet ik ervan, met heel mijn lijf!


KWAALTJES

Het leven in Kameroen vraagt toch wel wat van mijn lichaam…
Ik heb (vaak) last (gehad) van:
- insectenbeten (le sang frais), comme toujours
- allergie van godweetwat (2 nachten vol bobbeltjes en jeuk)
- bougerende darmen
- maagpijn


Voor de rest alles onder controle...
Tot een volgend bericht!!
Liefs, Laura