AANKOMST

We zijn hier nu twee weken en er is ondertussen al heel wat gebeurd!
Soeur Denia en soeur Yoanna wachtten ons op aan de luchthaven met een brede glimlach. Een leuke ontvangst in een warm land, wat wil een mens nog meer…
We vertrokken met de auto en reden door Yaoundé (de hoofdstad) waar het krioelde van de mensen. We kwamen ’s nachts aan in Bafia (de stad waar we 5 maand zullen verblijven) en heel de rit zagen we weinig of niets van het landschap, aangezien het al om 18u30 donker is.
Anke en ik delen een ruime kamer en konden ons al goed settelen. We willen ons hier echt thuis kunnen voelen. We worden goed verzorgd en soeur Denia is een beetje als een mama voor ons. Soeur Yoanna is echt een diepgelovige vrouw (“Ohlala mon Dieu…”), kan soms wel wat zagen, maar valt ook goed mee. Soeur Michelle is iets afstandelijker en zien we veel minder omdat zij in een religieus centrum in de buurt werkt. Ze is wel erg grappig, er zit veel pit in en ze zegt alles wat ze denkt.
De zusters zijn eigenlijk heel open en aan tafel hebben we al lange gesprekken gehad over ‘het geloof’, ‘het huwelijk’, …
Nog even zeggen dat het eten ook goed meevalt (gevarieerd en niks tekort), en dat het fruit hier tien keer zo puur smaakt dan in België!!!

WENNEN

Het terrein van de zusters is groot en nog deels in opbouw, we hebben al kennis kunnen maken met de werkmannen.
Naast ons domein zijn er twee scholen (80 leerlingen in kleine klasjes) waar we al veel naartoe zijn geweest. Anke gaat er kinderen lesgeven die het moeilijker hebben in de klas. We gingen al langs bij de directeur van de ene en de directrice van de andere school, waarna we een rondleiding kregen en we een praatje maakten met de leerkrachten en kinderen.
De kinderen lachen heel verlegen of net heel uitbundig, roepen soms naar ons ('les blanches, les blanches!'), zwaaien als we op straat lopen, … heel grappig om te zien. Ze willen ook vaak op de foto dus geen gebrek aan mooie plaatjes! Jonge en ook oude mannen roepen ons na op straat en vragen of we getrouwd of zuster zijn, … je maakt hier wat mee. Soms wordt het wel irritant als je naar ideréén moet lachen/zwaaien/bonjour zeggen… We zijn echt een enorme attractie.
Een vrouw in de plaatselijke ‘supermarkt’ vroeg ons of we papieren konden regelen voor haar om naar België te komen, of op zijn minst een uitnodiging zodat ze ons kon komen bezoeken (en dan blijven)… Dat was wel even slikken … ‘ce n’est pas possible’…

MIJN TAKEN

Het was hier wat zoeken naar wat ik zou kunnen doen hier binnen de organisatie. Ik ga op zondagnamiddag een crea – atelier begeleiden, op maandag – en donderdagnamiddag ga ik met Anke naar een school in de buurt om individuele (schoolse) begeleiding te geven aan twee meisjes, op dinsdagnamiddag ben ik van 16u tot 18u te vinden in de bibliotheek (eerst gaan Anke en ik de bibliotheek een beetje opkuisen en inrichten, waarna we voorleessessies willen geven) en op woensdag – en vrijdagnamiddag geef ik Engelse les aan ‘les jeunes’.
Na lang overleg met de zusters hebben we besloten dat ik elke maandag -, dinsdag -, woensdag – en donderdag voormiddag van de week naar een klein dorpje in de brousse ga waar ik met de kinderen die nog niet naar school gaan (gemiddeld 22 3 à 4 – jarigen) spelletjes speel en knutsel, om op die momenten ook contact te proberen leggen met ‘les mamans’. Over dit werk ben ik na één week wel wat ontgoocheld. Ik voel me echt een missionaris die met veel speel – en knutselmateriaal naar de arme kindjes gaat om ze een voormiddag bezig te houden. Dit voelt echt niet goed.
Niettemin hebben de kinderen er wel veel aan en leren ze veel bij (ze spreken geen Frans maar Bafia. Mijn doelstelling is om ze elke dag een andere kleur aan te leren).
Nog een ander nadeel is dat het knutselmateriaal hier heel beperkt is, dus het is moeilijk om elke dag met iets nieuws te komen. Dit is nu de eerste week wel gelukt, maar er is al afgesproken met de dorpschef dat we dit een maand gingen proberen… Ik zie er een beetje tegenop en zal andere manieren moeten zoeken om het wat interessant voor mezelf te maken. On verra…

Ik heb me hier ondertussen al veel verplaatst met de ‘Taxi Motto’ (kost ongeveer 100 CFA = € 0,15), en op zaterdag maken Anke en ik altijd een uitstap naar een andere stad. We zijn al in Ombessa en Bokito geweest.Deze langere afstanden leggen we af met de Taxi Voiture, vaak met 8 à 9 mensen opeengepakt in de gammele auto (zelfs al een kakkerlak moeten verwijderen voor het instappen)... Je maakt hier wat mee!

Ik ben al veel over en weer gegaan van de ‘stad’ naar de brousse, het platteland. Er is een groot verschil tussen het leven in de stad en het leven op het platteland.
In de stad is er heel veel leven, veel stof, rode aarde, vuilnis op de straat, veel Taxi Motto’s, veel winkeltjes, … Op het platteland staan Kleine huisjes er vervallen bij en redelijk ver van elkaar. Als je passeert in die kleine dorpsgemeenschappen zie je echt dat de mensen SAMENleven. Iedereen is kind van iedereen. Ouders werken vaak op de plantages en de kinderen gaan naar de dichtstbijzijnde school.

MARKT

Ik ben ondertussen al twee keer naar de markt in Bafia geweest omdat ik elke vrijdag moet koken. Het was een unieke ervaring! Het was heel warm en de marktplaats was heel stoffig. Er lag overal vuilnis op straat. Er was ongelooflijk veel (kleurrijk) volk en alle marktkramers zaten dicht tegen elkaar met hun koopwaar voor zich uitgestald. Vele geuren drongen mijn neus binnen. Op de markt werd vanalles verkocht: tuperwarepotten, groenten, fruit, zaden, granen, medicijnen, GSM’s, … en dieren die opgesloten zaten in draagtassen, met hun poten aan elkaar gebonden.

Later meer nieuws...

Heel veel liefs,
Laura